<< تا زمانی که خویشتنمان به طور کامل شکل نگرفته ، تلاش در تغییر دیگران داریم.>>
ما دیگران را دستکاری می کنیم چرا که احساس می کنیم درست نیستند.ما خودمان را معیار قرار می دهیم و احساس می کنیم با ما همخوانی ندارند.
در واقع این ماییم که نتوانسته ایم به یک وحدت روانی دست پیدا کنیم و این ما را به شدت به وحشت می اندازد که اگر این سان با دیگران نا همخوان باشیم پس چقدر تنهاییم!!!. پس شروع می کنیم به تغییر دیگران و ترجیح می دهیم باور کنیم این دیگران اند که نا همگون و نا همخوان اند تا خودمان،در اصل بی ثباتی ،نا همخوانی و عدم یکپارچگی خودمان را به دیگران نسبت می دهیم.
افسوس دیگر این است که تا زمان نرسیدن به یکپارچگی روانی تلاش ما برای عشق ورزیدن به دیگری و شناخت او بیشتر معطوف به تغییر شکل دادن و کنترل او می شود تا رهاشدن در عشق
آنچنان که ویلیام کوبینگ در تابلوی (بوسه2) خود،آنرا تصویر کرده.
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی و روانکاو