گاه آدمها به خودشان آسیب می زنند که هیچ کس جز خودشان آن را نمی بیند و حتی خودشان هم دیر آن را می بینند.همه تنها مجروح شدن او را می بینند،افراد جامعه با احساس گناه فراوان و در نقش ناجی با او همدلی می کنند، او با همدلی گرفتن در نقش قربانی راحت تر از مسئولیتش در آسیب به خود فرار می کند و اینچنین در نقش قربانی اش ماندگار می شود.
به صورت اتفاقی قرار گرفتن در زمان و مکانی خاص و آسیب زا می تواند سهم بزرگی در آسیب دیدن ما داشته باشد و گاه طبیعی است اما تکرار شدن موقعیت های آسیب زا…! یا ماندن در موقعیت آسیب زا…! این کاری است که پنهان از دیدگان،خودمان با خودمان می کنیم و بعد می گوییم:
” دنیا جای بدی است،به هیچ کس نمی شود اعتماد کرد.”
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی