انسان کاملا بی ثبات هنوز کودک است و انسان کاملا با ثبات احتمالا انسان نیست.
یک
داِئم نگران خنده های بلندش زشت به نظر بیاد یا گریه اش نشونه ضعفش باشه،هیچ وقت حال خودشو اونطور که می خواسته با یک نفر که نزدیک باشه درمیون نذاشته چون نگران بوده گریه اش بگیره و از نظر روانی بی ثبات به نظر بیاد.همیشه هم این غم عمیق رو داره که کسی اونو به اندازه کافی درک نمی کنه،…چقدر تنهایی،چقدر تنها شدگی،برای اینکه دائم خودشو توی خودش خفه کرده،خودشو سانسور کرده،چون همیشه یا بهش گفتن یا خودش فکر کرده آدم بالغ احساساتش خیلی کنترل شده اس.
دو
آدم ها در کودکی دائم هیجاناتشونو بلند فریاد می زنن و طبیعیه انقدر بی ثبات باشن،چون هر لحظه از دوری مراقب اولیه شون نگران مرگ و نیستی خودشون هستن،پس باید داد بزنن،حالا اگر جلوی خواستن ها،گریه ها و خنده های بلندشون گرفته شده باشه،یا به خاطر ابراز هیجاناتشون،محرومشون کرده باشن،دیگه خودشونو می بندن و باور می کنن آدم با شخصیت نه بلند می خنده،نه راحت گریه می کنه،نه جک تعریف می کنه و نه می رقصه.
سه
آدم ها با هم حرف نمی زنن که فقط اطلاعات رو جابه جا کنن،آدم ها با هم تعامل میکنن تا حالشون رو با هم تقسیم کنن،اگر نه تنهایی مثل خوره وجودشون رو می خوره،البته هستن کسایی که سالهاس توی خودشون به سکون رسیدن و از بقیه فاصله دارن و بعضی جاها هم تشویق شدن که:ببین چقدر قویه،موقع مرگ همسرش صداش در نمیومد،یا ببین چقدر آقاس،دستبه سینه نشسته فقطگوش می کنه و…مثال های دیگه.
چهار
همونطور که شوپنهاور می گه،انسان بین <ملال> و <نباز> در نوسانه،در پس برآورده شدن هر نیازی،یک ملال و بعد از اون،ظهور یک نیاز دیگه در انتظار ماست،گویی تلاش برای تعادل زیاد،خیلی هم با طبیعت ما سازگار نیست.
برای خیلی ها این یه چالشه که چقدر باید احساساتمون رو و تا چه اندازه ای بروز بدیم،بعضی از ما باورهای مختلفی در مورد احساسات خودمون داریم که بعضیامون ازشون خجالت می کشیم.
این باعث میشه با خودمون بلاتکلیف بشیم و دیگران هم از درون ما درست مطلع نشن.برای همین گاهی بین دو سوی پیوستار بی احساسی یا بیش از حد حساس بودن در رفت و آمدیم.اما در نهایت ما با احساساتمون انسانیم.
_بعضی ها فکر می کنن می شه از لحاظ هیجانی کاملا با ثبات بود.
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی