می اندیشیم که چشمانمان را تا آخر گشوده‌ایم
و تمام حقیقت را در منظرمان قرار داده‌ایم
اما نمی‌دانیم چرا باز هم گاه دوراهی‌ها را اشتباه می‌رویم
و با خود نجوا می کنیم:
“چگونه با چشمان کاملا باز بخشی از حقیقت را ندیده‌ام؟”
ما چشمانمان را تا آخر باز کرده‌ایم
اما دوگانگی و تعارض، درون ماست
آن بخش که از دیدمان پنهان مانده
بخشی از خود ماست
تا وقتی که ما بخش تاریکمان را ندیده‌ایم
حتی با چشمان کاملا باز هم
تمام حقیقت را درنمی‌یابیم.
متن: دکتر پویان مقدم
روان‌درمانگر تحلیلی
عکس: @jordanserrano_photography