《گاه طوری در حال تقلا و برنامه‌ریزی هستیم که گویی باور داریم بیرون این در چیزی غیر از همین دنیا منتظر ماست.》
تفکر دوقطبی، دو نگاه قالب دارد:
◼این دنیا آخرش مرگ است و نتیجه‌ای در پی ندارد!
◼اگر به اندازه کافی تلاش نکنم زندگی و فرصت‌ها را از دست خواهم!
ماندن در جایی میان این دو تفکر و داشتن نگاهی نسبی به زندگی کار سختی است نگاهی مثل:
◼هر لحظه می‌تواند آورده‌ای جدید برایم داشته باشد و فردا روز دیگری است.
من به اندازه‌ای که بشود از زندگی، معنا و بودن را تجربه می‌کنم. ناامیدی و ماندن در گذشته همانقدر زندگی را پوچ می‌کند که ترس از زندگی نزیسته ما را به تقلاهای اضافه وامی‌دارد.
زندگی چیزی بیشتر از همینی که هست نیست و وسعت همینی که هست را ما تعیین می کنیم.
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی