ما دنیا را چطور می بینیم؟

《تصویر اول آن چیزی است که از دنیا می‌بینیم تصویر دوم آن چیزی است که هست.》

آنچه در درون رخ داده، همان را در بیرون می‌بینیم، به بیان دیگر دنیای بیرون ما همان شکلی به چشم ما می‌آید که جایی در درون ما آن به آن شکل درآمده.
درواقع ما ظرفیت مواجهه با تخریب‌ها و آسیب‌های درونی‌مان را نداریم پس آن را در دیگران می‌بینیم این همان کاری است که کودک در مواجهه با تهدیدهای بیرونی می‌کند.

وقتی کودک، مادر را دور از دسترس می‌بیند ترس از مرگِ ناشی از گرسنگی‌اش را به او فرا می‌فکند و مادر را موجودی آسیب زا می‌بیند و اگر مادر در دفعات متعدد این تصویر را اصلاح نکند این تصویر برای کودک باقی می‌ماند.

این ماییم که دنیا را ترسناک و آسیب زا می‌انگاریم اما دیگران را هیولاهایی درکمین خودمان می‌‌بینیم ترس، در درون ماست و چون توان تجربه‌اش را نداریم آن را بیرونی می‌کنیم. ساخت و ساز را باید از درون شروع کرد.

دکتر پویان مقدم

روان درمانگر تحلیلی