《عشق، آشنایی دهنده‌ی مرگ با زندگی است.》
مرگ و زندگی همزاد هم‌اند .زندگی، مرگ را در پی دارد و مرگ، معنای زندگی است.
در همان لحظه‌ای که زندگی را به آغوش کشیده‌ایم مرگ را در جیبهایمان می‌فشاریم و فردا یک قرار امیدوارانه است که ممکن است هرگز نیاید.
و عشق لحظه‌ی لمس آغاز و پایان را توجیه می‌کند عشق است که می تواند باعث شود مرگ، در عین نابودگری بخشاینده باشد.
آغوش مادر، کودک را از ترس فراموش شدن، گرسنه ماندن و مرگ نجات می‌دهد و اندک اندک ما در می‌یابیم نشانگان عشق ما را از مرگ و تنهایی می رهانند البته اگر این آغوش به اندازه کافی بوده باشد….
تا نتوانیم زندگی و مرگ را باهم زندگی کنیم ،نه عشق را نه دیگری را و نه رابطه را به درستی ادراک نکرده‌ایم. مسیری که گویی، نهایتی برای آن نیست.
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی