بیشتر از هر فلسف و کتابی فقط تصور لحظات آخر زندگی افراد مهم زندگی مان بهمان دو چیز را همزمان حالی می کند:
1- زندگی آنقدر ها هم چیز دندان گیری نیست
2- باید قدر همین لحظات زندگی و با هم بودن را هم دانست.
آنها که با ترس از مرگ،به این موضوع نمی اندیشند از این معنا محروم اند.
افسوس که بیشترین زمانی که قدر آدمهای نزدیکمان را می‌دانیم زمانی است که آنها را از دست می‌دهیم، گاه ترس از مرگ باعث می‌شود ناهشیار آن‌را انکار کنیم، به آن نیندیشیم و در مورد عزیزترینهایمان که فکر می‌کنیم، به روی خودمان نیاوریم که روزی آنها را نخواهیم داشت، اما آنها که بیشتر یاد مرگ را زنده می‌دارند، زمان را نیز بیشتر درمی‌یابند، و باهم بودن را…
دکتر پویان مقدم
روان درمانگر تحلیلی